Tot je erbij neervalt.
Gelukkig - of helaas - weet Michael Dickinson van Caltech sinds 2005 beter. Vliegen zal je! Weer opstijgen. En snel ook ☝️.
Trekken.
Sleuren.
Duwen.
Zwoegen.
Ploeteren.
Tegen de keer in. Tot je erbij neervalt.
Letterlijk.
Want in 'n rol waarvan je vanaf dag 1 gezegd hebt: “Ik wil hem niet”. Je kunt jezelf niet als vierkantje door 'n rondje duwen. Maar ja. Iemand moet 't doen.
Grappig genoeg schreef Hannah op Linkedin 8 maanden geleden ook al:
-.-
“We hebben het geprobeerd, echt, Herbert als CEO voor Non Plus Ultra.
Hij kan immers dingen bedenken, van de grond trekken, de hele wereld meekrijgen en hij ziet de dingen die anderen over 10 jaar mogelijk ‘n beetje gaan snappen - zonder te overdrijven.
Maar daar houdt het ook bij op. Je moet hem niet vragen na te denken over de kerstpakketten voor het team in december. Of dat ‘ie even de kas wil tellen. Dan zijn er twee uitkomsten: dan zijn we over een jaar failliet of het hele team is er gillend vandoor. Tsja. Het grappige is: we kunnen niet beginnen zonder perfecte partner. Maar we zijn al begonnen. Dus die CEO moet er nu echt komen”.
-.-
De CEO kwam er. Waarbij het de vraag is om mensen daar intern voor op te leiden de juiste keuze was En het stellen van die vraag het antwoord ook al geven is. Bij een start-up heb je helemaal geen tijd om mensen intern op te leiden. Daar had ik best wat eerder bij stil mogen staan. Want ook dat: het blijft mijn verantwoordelijkheid. En van niemand anders. Nothing personal, dus. Geen verwijt naar wie dan ook. Het was mijn blinde vlek.
Failliet zijn we gelukkig niet. Maar van een écht (en hecht) team dat snapte wat ondernemen was en wat we nou eigenlijk aan het doen waren, is het ook (nog) niet helemaal gekomen.
Terug naar de tekentafel, dus.
No worries, zo gaat dat bij een start-up. Zeker als je - formeel - pas een haf jaartje bezig bent. Dan stuur je dagelijks bij, op koers - in graden, door hoe (snel) de wereld om je heen beweegt. Een begroting is mooi, maar het zijn toch echt maar getalletjes in Excel-hokjes die je vanuit ondernemerservaring en potentie zo realistisch mogelijk invult. Maar je moet ze wel zien te halen, die getalletjes in die hokjes - het is natuurlijk iets heel anders dan de administratieve realiteit. En daarvoor heb je weer een operatie nodig waarin iedereen zoveel mogelijk doet waar-ie goed in is, zo efficiënt mogelijk communiceert (hence: neurodivergentie 😬😅) en bijdraagt en inbrengt waar hij of zij kan. Ik had niet voor niets gekozen voor de coöperatievorm.
Dus nee: 't was niet m'n beste jaar ooit. Ondanks hoogtepunten en liefdevolle momenten - die zijn er namelijk altijd - brak ik stukje bij beetje af. Totaal versplinterd, weg van waar ik zo van hou, van waar ik van opleef. Weggedreven van mijn kern, mijn Zijn, mijn Zelf. Stil. Teruggetrokken. Doodmoe. Bezorgd. Geen 'stukkies' meer, een enkele opleving daargelaten.
De afgelopen weken stond ik langzaam op uit 'n wereld die maanden grauw, grijs, bruin leek. Er bleken vrienden. Medestanders. Begrip. Compassie. Herkenning. En het zou mij toch niet gebeuren zeg, dat ik door 'n paar (behoorlijke) weef- en (enorme) denkfouten één van mijn beste ideeën ooit door de plee gespoeld zag worden. Ik heb voor hetere vuren gestaan.
Daar hielpen een paar dingen bij, bij dat opstaan. Of vooral: mensen. En een dier.
Een mooi gesprek met Mark Woerde. Ik voelde warempel toch weer 'n vonkje van waarom ik ook alweer op de wereld was. Een belletje met Lo Tor. Een mooie bak koffie met Jochem De Gruyter. Met Anco Scholte ter Horst. Contact met Pieter Hemels die door 'n hel gaat waar de mijne bij verbleekt - die van hem gaat over leven en dood. Een fijn samenzijn met good old Edward Boele. Simone van Mierlo die met tafel en al kwam om dat verkrampte lijf eens onder handen te nemen. 'Minder moeten, meer flow' van Jan Bommerez, dat ik 17 jaar geleden al eens las, dat zomaar uit de kast viel. Een appje van David Ruting: “Ik mis je wel en beetje. Hoop dat je blokkades verdampen. Write, baby, write!” Hij deed er ‘toevallig’ nog een emoticon van een hommel bij ook 😅
En eergisteren met Mira Matic en Jamie van Lede rond 't kampvuur bij hun heerlijke plek AMORV - space to be. Waar 't weer eens ging over Plato, over kunst, over filosofie. En over hoe 't nu écht met ons vieren ging.
Niks koetjes.
Niks kalfjes.
Het zal ook geen toeval zijn dat ik eergisteren 'The TrustFall' zag. En dacht: “Waar is eigenlijk de Julian Assange in mij gebleven?”
Waar is de man die zich altijd druk maakt om onrecht gebleven? Die zijn beste werk - bijna altijd uit zichzelf, zelden in opdracht - maakte voor Amnesty International? De man die vlamt als de wereld verbeterd kan worden, maar sterft als er 'n bedrijf geleid moet worden?
En verdomd. Mijn lief Esmee Mourik schreef er gisteren ook 'n stukje over: moeiteloosheid. Want daar kwam-ie hoor, die hommel. Op m'n rechterhand.
“Het zal jou toch niet gebeuren?” leek-ie te zeggen. “Moest jij die Magie & die Bezieling niet weer eerst eens even aan jezelf gaan geven, gast?”
Waarvan.
Akte.
#mooigeweest #wegmetdatgemier #hommels #daargaathetom #endóór
-.-
PS: Even over hommels. En waarom ik daar iets mee heb. Er is lang gedacht dat hommels eigenlijk niet zouden (moeten) kunnen vliegen, vanwege hun zware lichaamsbouw en de wetten van aerodynamica. Maar ja: wisten zij veel? Zij vlogen gewoon. Een mooie metafoor voor wilskracht, vond ik altijd. Voor het feit dat iets wel of niet weten geen garantie hoeft te zijn voor iets wel of niet kunnen. Helaas, zou ik bijna willen zeggen, is er (pas) in 2005 wetenschappelijk aangetoond (door Michael Dickinson van Caltech) waarom ze wél kunnen vliegen. Ze maken gebruik van een fenomeen dat 'unsteady aerodynamics' heet. Hun vleugels genereren lift door vortexen, snelle trillingen en slimme hoeken. Maar ja. Ik hou nu eenmaal van magie. En bezieling. Dus ik doe lekker alsof ik niet weet van dat onderzoek 🤫😉